W pałacu Hutta Jabby tylko Malakili i Giran, wykwalifikowani dozorcy i treserzy niebezpiecznych zwierząt, mają dość odwagi, by zajmować się najbardziej krwiożerczą z bestii - straszliwym fretkozaurem (Furettosaurus horribilis L.).
Skąd mi się takie rzeczy w głowie lęgną? Pewnie to dlatego, że Święto Zmarłych już za pasem.
Kiedy po zajęciach jestem zmęczony i mało przychylnie nastawiony do świata (mniej więcej jak ta pani na zdjęciu powyżej) mało co tak poprawia mi samopoczucie jak stara dobra herbatka. Aczkolwiek, w domu nigdy nie piję tureckiego czaju w takich dziwnych małych szklaneczkach, tylko, jak każdy skundlony Wschodni Europejczyk, zalewam torebkę w uczciwym, pokaźnym kubasie.
Ten post jest cokolwiek pretensjonalny i, rzekłbym, bez sensu, ale to dlatego, że jeszcze nie wypiłem swojej wieczornej herby.
Przynajmniej zdjęcie jakoś się broni.
Przepis na pastę z wędzonej makreli, zwaną również w pewnych kręgach "Pastą Festival". Napisy są po angielsku, bo rysowałem to z przeznaczeniem na bloga They Draw and Cook a tam, obawiam się, po naszemu nie umieją. Albo i nawet nie umią.
W każdym razie - pasta jest pyszna, polecam spróbowanie każdemu, kto sobie może wędzoną makrelę nabyć. Ja nie mogę, bo w Turcji ryb nie wędzą i takie delikatesy są dla mnie przez większość roku niedostępne. Nie ma lekko.
Jak się okazuje, w naszej ponowoczesnej rzeczywistości poderwanie dziewczyny "na motocykl" nie jest już takie łatwe. Natomiast tradycyjni dżygici - nie muszą narzekać.
Właśnie sobie uświadomiłem, że w całym swoim bez mała trzydziestopięcioletnim życiu ani razu nie byłem na rybach.
