Dzisiaj moi adepci sztuki ilustratorskiej w dalszym ciągu biedzili się nad angielską poezją dziecięcą i młodzieżową (ale już nie nad tym
wierszykiem, co ostatnio, tylko nad krótszymi formami typu:
Humpty Dumpty sat on a wall, Humpty Dumpty had a great fall, itd.). a ja w tym czasie zabawiałem się w następujący sposób: pochlapałem arkusz papieru rysunkowego sepiowym i szarym tuszem, przyłożyłem na wierzch drugi arkusz, docisnąłem i w te sposób zapaprałem burymi plamami oba kawałki papieru. O ile pamięć dotycząca lektur mojego dzieciństwa mnie nie myli, ten rodzaj performance'u nazywa się kleksografią.
Następnie wziąłem patyk, pędzel, czarny tusz kreślarski i białą ecolinę i tu i ówdzie dorysowałem parę plam i kresek. Wyszło mi coś takiego:
Wychodzi na to, że najlepiej traktować uprawianie działalności artystycznej (albo w tym wypadku: pseudo- lub para- artystycznej) jako szlachetne hobby, a na chleb zarabiać czymś zupełnie innym. Kiedyś wydawało mi się inaczej, i nie mogę wprost uwierzyć jaki ja głupi wtedy byłem.
