Jak nie zaliczyłem okładki w "Przekroju"

Może tylko mi się tylko tak wydaje, ale w środowisku polskich ilustratorów zrobienie okładki dla tygodnika "Przekrój" jest najwyraźniej wydarzeniem o sporym znaczeniu prestiżowym i powodem do zawodowej i artystycznej dumy. Dlatego też, kiedy zaproponowano mi narysowanie okładki do następnego numeru, zatarłem z radości ręce, że oto, panie, doczekałem się i też mam okazję dołączyć do innych wybitnych, zaistnieć, słowem: trochę napompować sobie ego.
Temat był o dużym potencjale: "Z czego śmieją się Polacy. Ranking kabaretów". Poproszono mnie o przygotowanie dwóch dość szczegółowych szkiców z zastrzeżeniem, że nie chcą żadnych znanych twarzy, tylko wesoły, pogodny obrazek w "pozytywnych" kolorach. Najchętniej, żeby była na nim uchachana gęba jakiegoś typowego Polaka, ale oczywiście otwarci są też na inne pomysły.
Pomyślałem chwilę i rach-ciach przygotowałem takie dwa obrazki:

Po jakichś dwóch dniach od wysłania projektów "Przekrój" łaskawie odpowiedział, że "idzie to w dobrym kierunku, ale jest za mało radosne i, w opinii naczelnej, dość przerażające". Po takim dictum czułem się tak samo mądry jak przedtem i poprosiłem o doprecyzowanie, co mianowicie idzie w dobrym kierunku, a co konkretnie jest przerażające.
Na co doczekałem się stwierdzenia, że strój krakowski jest bardzo OK, ale bohater okładki nie może byś clownem, ani Stańczykiem, ani Jokerem ani niczym takim; niech to będzie po prostu śmiejący się Polak.
Zgrzytnąłem zębami, bo w ten sposób moja ilustracja pozbawiona została jakiegokolwiek konceptu, ale cóż - klient płaci, klient wymaga, Paryż ostatecznie wart jest mszy, a okładka w "Przekroju" warta pewnych kompromisów (tak mi się wówczas wydawało).
Szast-prast i nowa wersja krakowiaczka, bez makijażu, była gotowa:

(Tak naprawdę przygotowałem dwie wersje, ale ta druga była dość podobna, więc już nie będę zanudzał). Minęło znowu parę dni, skład redakcyjny szlachetnie milczał w sprawie decyzji, czy biorą obrazek, czy nie. Zażyczyli sobie tylko pliku w dużej rozdzielczości "na wszelki wypadek".

Minął weekend i poniedziałek - nadal nic.

Dzisiaj zobaczyłem wreszcie nową okładkę "Przekroju".

Właściwie to przygnębiło mnie nawet nie to, że moje projekty się nie spodobały i zostały odrzucone, ale to, że "Przekrój" wolał takiego, w moim odczuciu, gniota. Chyba, że to wcale nie jest gniot, tylko wybitne dzieło, te twarze wcale nie są znane, nastrój jest pogodny, kolory są jak najbardziej "pozytywne", a ja po prostu nie znam się na nowoczesnej ilustracji.
Tedy jo.